لیگامان‌های پا و مچ پا
لیگامان‌های مچ پا شامل لیگامان‌های بین دو استخوان‌های تیبیا و فیبولا، لیگامان‌های خارجی و لیگامان‌های داخلی هستند. لیگامان‌های بین استخوان‌های تیبیا و فیبولا شامل لیگامان های تیبیوفیبولار قدامی و خلفی هستند که ساپورت کننده‌ی مفصل تیبیوفیبولار تحتانی می‌باشند. لیگامان‌های خارجی شامل تالوفیبولار قدامی( ATFL ) ، تالوفیبولار خلفی( PTFL )، و کالکانئوفیبولار ( CFL ) می‌باشد.( ATFL ) از لبه دیستال قدامی قوزک خارجی به تنه استخوان تالوس در زاویه 75 درجه ،نسبت به کف قرار گرفته و ضعیف ترین لیگامان این گروه است و در بیشتر موارد در درجه‌ی یک پیچ‌خوردگی اینورژن مچ پا این لیگامان -تالوفیبولار قدامی- دچار پارگی می‌شود. ( PTFL ) قوی ترین لیگامان این گروه از لبه خلفی داخلی قوزک خارجی به قسمتخلفی تالوس می چسبد. ( CFL ) 2.5 برابر قوی تر از ( ATFL ) و از دیواره خارجی کالکانئوس شروع و سپس به سمت جلو و بالا امتداد می یابد و به قسمت قدامی نوک دیستال قوزک خارجی متصل می شود. و در درجه‌ی دو پیچ‌خوردگی اینورژن مچ پا علاوه بر تالوفیبولار قدامی، کالکانئوفیبولار نیز آسیب می‌بیند و این در حالی است که در درجه‌ی سه هر سه لیگامان خارجی دچار اسیب می‌شوند. لیگامان تالوفیبولار خلفی خیلی کم در پیچ‌خوردگی مچ پا دچار آسیب می‌شود و بیشتر مواقع در دررفتگی یا شکستگی دچار پارگی می شود. کمپلکس لیگامانی ساب تالار به طور متقاطع به لیگامان های طرف خارج مچ پا قرار گرفته و این لیگامان ها در طول حرکت اینورژن موجب ثبات بیشتر شده و این لیگامان ها اغلب با لیگامان های خارجی آسیب دیده و می تواند بی ثباتی را تشدید کند. لیگامان‌های داخلی شامل کالکانئوناویکولار[1] و دلتوئید است. لیگامان کالکانئوناویکولار _ لیگامان فنری _ در حفظ قوس داخلی پا نقش مهمی دارد. لیگامان دلتوئید از اورژن جلوگیری می کند وشامل چهار لیگامان مجزا است: تیبیوتالار قدامی[2]، تیبیوناویکولار[3]، تیبیوکالکانئال[4]، تیبیوتالار خلفی[5].